Bij Triple Living bouwen we aan een menselijke stad, met buurten waarin gelééfd wordt. De ideale stadswijk ziet er volgens ons zo uit:
Stuk voor stuk logische ideeën, die we niet uit het niets halen. Onze visie op de ideale stad vloeit voort uit de liveable cities die urbanisten als Jan Gehl en David Sim als ideaalbeeld naar voren schuiven, maar ze stoelt ook op de bruisende smeltkroezen die steden in de middeleeuwen waren.
In de middeleeuwen waren steden bruisende smeltkroezen met functies even divers als hun bewoners: kloosters, hospitalen, scholen, slachthuizen, smederijen, gilden, kroegen en markten … alle aspecten van het leven speelden zich af in het hart van de stad. Tot langdurige oorlogen de handel tot stilstand brachten.
De industriële revolutie zorgde voor een grote ommekeer. Stoom en staal brachten handel en productie, schaalvergroting en uitgebreidere transportmogelijkheden. Overal begonnen steden aan een ongeziene organische groei. Mensen trokken van het platteland naar de stad om er hun geluk te beproeven in een van de vele fabrieken midden in de stad. De steden werden weer gonzende biotopen waarin wonen en werken in elkaar overliepen. Mensen trokken te voet naar atelier, winkel of fabriekshal en dokwerkers losten midden in de stad hun ladingen om dan op café hun dagloon te ontvangen.
Twee wereldoorlogen later hadden nieuwe technologieën het stadslandschap grondig veranderd. Beton, glas en staal maakten bouwen op veel grotere schaal mogelijk. Het functionalisme werd de gangbare stedenbouwkundige stroming, waarbij functies zoals wonen, werken, recreatie, onderwijs, erfgoed, mobiliteit en gezondheid werden gescheiden in aparte zones in en rond de stad. Het betekende de opkomst van shoppingcentra, industriezones en megacampussen in de stadsrand.
De stad gaf letterlijk terrein vrij: goederenstations werden overbodig, havenactiviteiten werden gecentraliseerd, stedelijke slachthuizen sloten de deuren, magazijnen en kazernes kwamen leeg te staan. Mensen trokken weg naar verkavelingen in de groene rand. Het nieuwe stadswonen werd gecentraliseerd in zielloze woontorens of grote sociale woonwijken. Geen winkels of speelpleinen. Geen warme bakker of park. Geen koetjes, kalfjes of toogpraat. Samen met de ontmanteling van de economische activiteiten werd ook het leven uit de woonwijken gegomd.
Midden de jaren zestig ontstond een tegenstroom. Van een nieuwe lichting urbanisten die droomden van een nieuw soort stad. Een stad op mensenmaat, met plekken waar mensen graag rondhangen en straten die uitnodigen tot kuieren. Waar gastvrije etalages een blik gunnen op het bedrijvige leven erachter en waar terrasjes een welkome adempauze bieden. Steden waar weer geleefd mag worden. Met bomen en parken die de natuur binnenhalen en de stad verkoelen. Menselijke steden met warme, bruisende wijken waar wonen, werken en ontspannen moeiteloos samengaan.
En hun inzichten wérken. Kopenhagen, Antwerpen, Bern, Oslo, Stockholm, Sydney, Londen: allemaal prijken ze op de lijst van ‘most liveable cities’. Allemaal zijn het steden waarin de pleitbezorgers van ‘liveable cities’ aan de slag gingen - of zijn. Nochtans zijn hun voorstellen soms verbazend simpel: niet één groot woonblok, maar een aantal kleinere. Gemeenschappelijke tuinen, bankjes, ontmoetingsplekken. Spelen met volumes. Verschillende functies in één gebouw. En zo wordt de menselijke stad weer die historische gonzende stad van vroeger. De stad van de toekomst ook. Want alleen steden op mensenmaat kunnen mens, klimaat en omgeving met elkaar verzoenen. En dat wordt dé uitdaging van morgen.
De afgelopen 25 jaar kwam ook in Antwerpen een grote golf van stadsvernieuwing op gang - In 2012 werd de stad daarvoor nog uitgeroepen tot ‘city of the year’. Aan die evolutie levert ook Triple Living een belangrijke bijdrage, met de ontwikkeling van levendige, groene stadsbuurten zoals Nieuw Zuid en Slachthuis.
Michel de Braeystraat 55
2000 Antwerpen
België
+32 3 336 00 00
info@triple-living.be
btw BE0829.278.932
